In het feitelijk verplaatsingsgedrag zijn er verschillen gevonden tussen allochtone en autochtone bewoners van oude stadswijken. Deze worden veelal niet veroorzaakt door cultuurverschillen maar door verschllen in sociaal-economische positie. Zo is bijvoorbeeld vastgesteld dat allochtonen minder ver reizen voor het motief werk. Dit blijkt echter te zijn omdat ze minder vaak een baan hebben, niet omdat ze dichter bij hun werk wonen. Na correctie voor de verschllen in sociaal-economische positie blijken de culturele verschillen gering. Het ligt in de lijn der venwachting aan te nemen dat bij het verdwijnen/verminderen van de achterstandspositie van allochtonen hun feitelijk verplaatsingsgedrag overeenkomt met dat van autochtone bewoners.
Op deze algemene conclusie moet een tweetal uitzonderingen gemaakt worden. De eerste uitzondering betreft het gebruik van de fiets. Uit het onderzoek blijkt dat zowel Surinamers als Turken weinig gebruik maken van de fiets. Veel allochtonen kunnen niet fietsen. Het is mogelijk dat in volgende generaties de fietsvaardigheid groter is (door de kleine aantallen respondenten die tot de tweede generatie behoren is dit niet na te gaan). Een garantie voor meer fietsgebruik is dit niet. Het lagere fietsgebruik heeft gevolgen voor het verkeer- en vervoerbeleid van de grote steden. Maatregelen gericht tegen het autogebruik hebben voor allochtonen meer gevolgen dan voor autochtone bewoners van oude stadswijken omdat het alternatief fiets voor allochtonen ontbreekt. Zij zijn dan meer aangewezen op het openbaar vervoer of lopen. Ook maatregelen die de kwaliteit van het openbaar vervoer verminderen of het openbaar vervoer duurder maken hebben om dezelfde reden meer negatieve gevolgen voor allochtonen dan voor autochtonen. Het is aan te bevelen dat de gemeenten het relatief lage fietsgebruik van een substantiele minderheid van hun bevolking laten meewegen in het opstellen van het gemeentelijk verkeer- en vervoerbeleid. Een mogelijkheid is ook om de fietsvaardigheid en het fietsbezit onder allochtonen proberen te stimuleren als onderdeel van het fietsbeleid. Nu al worden op wijkniveau cursussen georganiseerd voor het leren fietsen aan allochtone vrouwen.
Bekeken kan worden hoe dit zoveel mogelijk omgezet kan worden in daadwerkelijk fietsgebruik.
Een tweede uitzondering betreft het autogebruik van bewoners van Turkse herkomst. Het rijbewijsbezit is onder Turkse mannen vrij hoog en bewoners met een Turkse herkomst lijken ook wat meer auto-minded dan de andere herkomstgroeperingen die in dit onderzoek betrokken zijn. Bij vermindering van de achterstandspositie van allochtonen kan een ten opzichte van de Nederlanders relatief groot autogebruik onder de Turkse groep ontstaan.