In praktijk blijkt dat wegbeheerders hun keuze vooral laten afhangen van de auto-intensiteit en het aantal (erf)aansluitingen. De intensiteiten van het fiets- en landbouwverkeer komen pas in tweede instantie aan de orde, omdat deze veel minder invloed hebben op de totale verkeersveiligheidssituatie. 
De auto-intensiteit is zonder twijfel de belangrijkste variabele omdat die ook van grote invloed is op het gewicht van andere variabelen. De veiligheidsrisico’s van erfaansluitingen zijn bijvoorbeeld groter bij hogere auto-intensiteiten. Ook het landbouwverkeer veroorzaakt meer doorstromings- en verkeersveiligheidsproblemen als de auto-intensiteit toeneemt. Op de tweede plaats komt het aantal erfaansluitingen en zijwegen omdat verkeer uit de dwarsrichting grote verschillen in snelheid en richting veroorzaakt (hetgeen volgens Duurzaam Veilig juist moet worden voorkomen).
De variabelen ‘auto-intensiteit’ en ‘aantal erfaansluitingen/zijwegen’ hebben dan ook de hoofdrol gekregen in het afwegingskader dat in dit artikel wordt geschetst. 

Er zijn in principe drie oplossingsrichtingen: 
1. Het ‘downgraden’ van de gebiedsontsluitingsweg (GOW) naar een erftoegangsweg (ETW) met een bijbehorende maximumsnelheid van 60 km/uur, desgewenst met (vrijliggende) fietsvoorzieningen op hoofdfietsroutes. 
2. Gebiedsontsluitingsweg met vrijliggende (brom)fietspaden, eventueel met passeerhavens voor het landbouwverkeer.
3. Een parallelle erftoegangsweg langs de gebiedsontsluitingsweg, desgewenst met (vrijliggende) fietsvoorzieningen op hoofdfietsroutes.