Het concept komt uit San Fransico, waar de fietser niet is verwend met al te veel fietsstroken of vrijliggende fietspaden. Om gegeven beperkte mogelijkheden fietsers toch zoveel mogelijk vrij baan te geven, werd de floating bike lane bedacht.

De floating bike lane houdt in dat de fietsstrook afhankelijk van de behoefte aan parkeerplaatsen langs de weg een stukje opschuift naar het midden. In het spitsuur wordt bijvoorbeeld uitgaande van een wegindeling met drie rijstroken voor het autoverkeer en een fietsstrook van 1,5 m aan de rechtkant. Parkeren is dan niet toegestaan. Buiten de spits wordt de fietsstrook gebruikt als parkeerstrook, en de meest rechter rijstrook verandert dan in een fietsstrook. Er blijven dan twee rijstroken voor het autoverkeer over.
Het geheel wordt aangeven met borden en markeringen. 'Het is niet perfect en in het begin was het enigszins verwarrend', aldus Michael Sallaberry van de gemeente San Francisco. 'Maar hoewel er niet echt uitvoering onderzoek is gedaan, werkt het principe naar behoren.'
Ook uit San Francisco komt een variant op de 'rode draad' markering zoals die ook in Brussel wordt ge�ntroduceerd. In straten waar noch ruimte is voor een fietspad noch voor fietsstrook, kunnen fietsers in de knel worden gebracht door langsrijdende auto's. Om aan te geven waar de ideale plek van de fietser op de weg is, worden markeringen aangebracht. In Brussel gebeurt dat met een doorlopende markeringsstreep in de lengterichting, die twee fietslogo's op het wegdek verbindt. In San Francisco gebruikt men chevrons met een fietslogo. In beide gevallen is het de bedoeling dat fietsers buiten bereik van openslaande autoportieren rijden. En dat automobilisten zien waar ze fietsers kunnen verwachten.