Dat er in Nederland zoveel gefietst wordt komt niet alleen door de goede fietsinfrastructuur, maar ook omdat het deel uitmaakt van de cultuur, zo veronderstelt men. Die cultuur heeft mogelijk invloed op het gebruik van actieve modaliteiten door mensen die uit een andere cultuur naar ons land komen. Omdat mensen vaker andere mobiliteitskeuzes maken als ze een grote verandering in hun leven meemaken, zoals een nieuwe baan of een verhuizing, is het mogelijk dat immigranten in Nederland hun reisgedrag aanpassen. In hoeverre ze dat doen is afhankelijk van de lokale infrastructuur, aanwezige mobiliteitsopties, hun mogelijkheden en hun sociale normen met betrekking tot bepaalde vormen van vervoer.
 
Recent onderzoek, gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Transportation Research Interdisciplinary Perspectives, focust op jonge hoogopgeleide immigranten in de Randstad. Als zij actieve modaliteiten gebruiken is dat hun eigen keuze omdat zij zich ook een auto zouden kunnen veroorloven. Door op deze groep te focussen zou de invloed van de fietscultuur zichtbaar kunnen worden.
In het onderzoek vergeleken wetenschappers uit Nieuw Zeeland en van de Universiteit Utrecht een groep jonge hoogopgeleide immigranten met een vergelijkbare groep mensen die in Nederland geboren zijn. Ze verzamelden gegevens over de immigranten met een online vragenlijst met 160 deelnemers en gegevens over de Nederlanders via het Mobiliteitspanel Nederland, waaruit 276 relevante cases volgden.
De belangrijkste conclusie uit het onderzoek is dat jonge hoogopgeleide immigranten meer dagen per maand lopen en fietsen meer dagen per maand dan hun Nederlandse peers. Eerder onderzoek onder minder vermogende immigranten met een lage status liet een ander beeld zien, wat suggereert dat immigrantengroepen met een verschillende culturele en sociaaleconomische achtergrond van elkaar verschillen in hun aanpassing aan de fietscultuur.