Dat vragen Martijn Sargentini en Stephan Valenta van de Stadsregio Amsterdam zich af in een paper voor het recent gehouden Colloquium Vervoersplanologisch Speurwerk, een congres op het gebied van de verkeers- en vervoersplanologie.

Een vraag die in ieder geval meer deskundigen bezig houdt, getuige het feit dat de bijdrage een prijs won als beste paper.

Zo snel mogelijk van A naar B lijkt een adagium voor automobilisten en OV-gebruikers, aldus de auteurs. Maar fietsers rijden liever over een fraaie route en vinden een kleine omweg geen bezwaar.

Bovendien is het in de praktijk niet realistisch om overal te streven naar één uniforme inrichting over de volle lengte en conform de hoogste kwaliteitseisen, vinden Sargentini en Valenta. Fietsers hebben meer aan een realistische verbetering op straat, dan aan de topkwaliteit die niet verder komt dan glanzende pagina’s van de artist impression. ‘Als een bruggetje steiler wordt uitgevoerd dan de norm toelaat omdat het niet anders kan worden ingepast, dan moet het maar.’

Verder signaleren ze dat de veelheid van partijen die bij een fietssnelwegproject rond de tafel plaatsneemt het er ook niet eenvoudiger op maakt. Ze noemen als voorbeeld de fiets-en wandelverbinding langs de Amsterdamse Sportas, tussen het Olympisch stadion en het Amsterdamse Bos. ‘Er zitten nu al acht partijen aan tafel om over een route van pakweg vier kilometer te praten. Hun belangen variëren net zo sterk als hun bevoegdheden en beschikbare middelen.’

En tenslotte: de aankondiging van een snelfietsroute heeft bij heel wat bewoners gezorgd voor een sterke NIMBY-houding. Dan klinkt groene loper toch heel wat vriendelijker dan fietssnelweg, aldus de auteurs.