Dat concludeert het Kennisinstituut voor Mobiliteitsbeleid (KiM) op basis van een literatuurstudie.

Bij het gebruik van openbaar vervoer is de reiziger een groot deel van zijn totale reistijd kwijt aan tijd buiten de tram, bus of trein: het reizen naar en van de halte en de tijd die opgaat aan wachten en overstappen op de halte. Om de totale reistijd terug te brengen kan je de beschikbare voertuigen op twee manieren over een gebied verdelen. Je kan kiezen voor “fijnmazig” : méér haltes, maar de bus of tram komt minder vaak langs. Dat betekent minder ver reizen naar de halte, maar langer wachten. De andere mogelijkheid is kiezen voor “frequent“ : mínder haltes, maar de bus of tram rijdt vaker. Je wacht dus minder lang, maar je moet wél verder reizen naar de halte.

Om de reistijd buiten het voertuig zo kort mogelijk houden, verkiest veruit het grootste deel van de reizigers frequent boven fijnmazig. Reizigers nemen daarbij wat verder lopen naar de halte dan nu vaak gangbaar is op de koop toe. Of ze nemen de fiets naar de halte toe. Hoge ov-frequenties geven de reiziger ook meer zekerheid en gebruiksgemak. Een netwerk dat wat meer frequent, maar minder fijnmazig is, is niet alleen voor de meeste reizigers per saldo sneller, maar ook goedkoper in de exploitatie.

Een frequent netwerk sluit ook bij trends als de elektrische fiets, de deel-taxi en zelfrijdende auto’s - zij nemen het ‘fijnmazige’ vervoer op zich. Voor mensen die moeite hebben met lopen, zo’n 6% van de Nederlandse bevolking, zijn die extra meters naar de halte soms wél een probleem. Zij gebruiken daarom nu al vaak alternatieven als vervoer-op-maat of haal- en brengdiensten, constateert KiM.