Dit onderwerp raakt mij omdat ik het dilemma van dichtbij heb meegemaakt met mijn dementerende vader. Fietsen was alles voor hem, reed dagelijks woon-werk van Soest naar Bussum, zomer en winter, weer of geen weer... Na zijn pensionering ging hij helemaal los, bijvoorbeeld fietsend van Soest naar Assen voor de fietsvierdaagse en dan na 4 dagen 100 km per dag 's avonds ook nog terugfietsen naar Soest...

Na het overlijden van mijn moeder heb ik hem in huis genomen in Herveld (Betuwe). Elke dag ging hij met plezier fietsen in de omgeving maar werd steeds vaker thuis gebracht omdat hij de weg kwijt was. Zo rond zijn 85ste begon het echt uit de hand te lopen, werd hij door een vrachtwagenchauffeur van de A325 geplukt en keurig met fiets in Herveld afgeleverd. Dat was het moment om hem niet meer zelfstandig te laten fietsen, een beslissing die hem zeer zwaar viel.

Daarna is het vrij snel bergafwaarts gegaan en is hij op 86-jarige leeftijd overleden.

De ervaring zegt mij dat senioren zo lang mogelijk gestimuleerd moeten worden om te blijven fietsen totdat het echt niet meer kan en mogelijk anderen onnodig in gevaar worden gebracht.

Dat er meer senioren overlijden op de fiets zie ik als een verworvenheid van Nederland. De fietsinfra is hier zo veilig dat deze kwetsbare fietsers hier vrij kunnen bewegen tot op zeer hoge leeftijd. Dat geeft hen niet alleen vrijheid maar ook zelfstandigheid in deelname aan verkeer en sociaal leven. In plaats van sterven op de fiets hadden deze senioren ook kunnen verpieteren achter de geraniums van een bejaardenhuis, weliswaar fysiek levend maar geestelijk als dood.

Mijn fietsvader heeft tot 1 jaar voor zijn dood kunnen blijven fietsen, is thuis gebracht door schoolvriendjes van mijn dochter en door volslagen vreemdelingen (adres aan fietszadel) zoals die lieve vrachtwagenchauffeur. Ik ben trots dat dit in Nederland mogelijk is.