Sinds een jaar of vijf wordt er in Nederland meer geschreven en gesproken over vervoersarmoede. We spreken over vervoersarmoede wanneer mensen door beperkte verplaatsingsmogelijkheden niet meer op een volwaardige manier aan het maatschappelijk leven kunnen deelnemen. Drempels die daarbij een rol spelen zijn onder meer betaalbaarheid, fysieke toegankelijkheid, vaardigheid en fysieke en sociale veiligheid.

De nadruk ligt in dit onderzoek op het inventariseren wat gemeenten doen aan fietsstimulering binnen kansarme groepen. Daarbij constateren we dat steeds meer gemeenten onderkennen dat er vervoersarmoede in hun stad bestaat en dat hier beleid op gemaakt moet worden. Een groeiend probleem, des te meer omdat sinds corona, het uitbarsten van de energiecrisis en de hoge inflatie, het aantal mensen dat niet rond kan komen fors is toegenomen.