Die vraag staat centraal in een nieuwe publicatie van CROW-Fietsberaad. Centraal staat daarin de vraag hoe gemeenten ervoor kunnen zorgen dat projectontwikkelaars in stationsgebieden voldoende fietsparkeervoorzieningen realiseren voor de eigen gebruiker.

Zo wordt voorkomen dat de lasten en de kosten worden afgewenteld op de gemeenten. En dat gemeenten niet de rijkssubsidies voor de uitbreiding van stationsstallingen mislopen. Want daarbij wordt meestal de eis gesteld dat zo’n stalling alleen voor ov-reizigers is.

De relatief eenvoudigste oplossing is dat men gebouweigenaren zelf oplossingen laat bedenken om aan hun eigen fietsparkeervraag te voldoen. Maar de vraag is of dit niet leidt tot inefficiënt ruimtegebruik. Het opzetten van openbare stallingen met een OV-functie is soms beter, maar dit kan - zoals opgemerkt - botsen met subsidievoorwaarden. Een mogelijkheid is ook om dubbelgebruik van private stallingen te entameren. Dat vraagt uiteraard wel duidelijke afspraken, ook over de financiën.

Een gemeente heeft diverse mogelijkheden om fietsparkeervoorzieningen te (laten) realiseren. De Omgevingswet die naar verwachting volgend jaar in werking treedt biedt nieuwe mogelijkheden om het fietsparkeerbeleid vorm te geven.

Een beleidsnota Fietsparkeren is verder een sterk instrument om fietsparkeereisen te kunnen stellen. Zelfs autoparkeernormen bieden een mogelijkheid; gemeenten kunnen (gedeeltelijk) vrijstelling verlenen van het aantal autoparkeerplaatsen dat voor de ontwikkeling is vereist in ruil voor fietsvoorzieningen. En in de APV kan worden vastgelegd waar in de openbare ruimte fietsen (niet) geparkeerd mogen worden. Voor gemeenten met grondposities zijn er verder ook nog privaatrechtelijke mogelijkheden.

Maar de belangrijkste stap die men kan nemen is wellicht om in de relatie met ontwikkelende partijen en/of partijen met grondpositie om het gezamenlijk belang van goede fietsvoorzieningen te benadrukken, aldus de opstellers van de nieuwe CROW-Fietsberaad publicatie.