Gedrag kun je op vele manieren beïnvloeden, ook als het gaat om de keuze van de vervoerwijze. Uiteindelijk hebben alle beleidsinspanningen ten doel het gedrag van burgers te beïnvloeden. Gedragsbeïnvloeding is zo bezien dus synoniem aan beleid. En daarom is het zeker bij verkeers- en vervoersbeleid van belang voortdurend te beseffen dat het om mensen gaat.
Veling concludeert onder andere dat verkeers- en vervoersbeleid geen kwestie is van ‘harde techniek’ alleen, maar vraagt om een mix van harde en zachte maatregelen, geregisseerd en gedoseerd met kennis van de mogelijkheden en beperkingen van verkeersdeelnemers. De mens als maat dus. Als je er zo mee omgaat, ontstaat ook geen schijnconcurrentie tussen gedragsbeïnvloeding in enge zin (educatie en voorlichting) en harde maatregelen. Als we daarbij beseffen dat verkeer van begin tot eind om mensen gaat, komen educatie en voorlichting vanzelf aan bod, ter vergroting van het effect van andersoortige maatregelen.

Wat geldt voor het totale verkeers- en vervoersbeleid geldt evenzeer voor fietsbeleid. Fietsgebruik blijkt te kunnen worden gestimuleerd. Een geschikte ruimtelijke ordening en goede verkeersinfrastructuur vormen daarvoor basisvoorwaarden, maar het helpt indien de fietser als maat wordt genomen.